ezelmai

KUYU

Uzun bir sancının telaşı ellerin

Ebabillerin göçü senin göğsünden

Helâk olan bahar benim

Hangi meleğin intiharı

Yüzünden düşen gök

Kimin

Kalpleri yarıp

İçine yeniden kendini koyan Allah, bilir

Yalnızlık kelimeden de eskidir

Düştün kalbin rahlesinden

Kuyu senindir